Op het moment dat ik woensdagmorgen 15 december wakker werd, wist ik dat het niet meer ging. Alle druk en stress op mijn werk zorgden ervoor dat ik niet meer verder kon en dat ik me ziek moest melden. Ik had het gevoel alsof ik continue achter een rijdende trein hing, die ik los liet en me maar overgaf aan het moment. Het was net voor kerst waarbij ik toen nog het idee had in januari wel weer aan de slag te kunnen gaan. Een paar weken rust zouden wel voldoende moeten zijn. Een aantal uren per week deed ik nog werkzaamheden waarvan alleen ik wist hoe deze moesten gebeuren. Zo had ik het gevoel het werk onder controle te hebben en voelde ik me ook niet schuldig over de situatie, omdat ik toch iets nuttigs deed en het ook goed gebeurde.
Al snel werd duidelijk dat een paar weken rust niet de oplossing was, maar dat het een langere periode van het loslaten van werk zou worden. Dit had ik zeker niet gedacht en dit voelde ook erg onwennig en zorgde ervoor dat ik naar mijn gevoel mijn leven niet onder controle had. Het advies vanuit de Arbo arts was dan ook om voorlopig niet te werken en een traject met een coach in te gaan. Iets waar ik niet bekend mee was maar wel positief tegenover stond. Zo startte voor mij half januari een traject met Simone waar ik tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben dat ik dit heb doorgemaakt.
Bij de start van het coachingstraject was ik kritisch en ook best sceptisch. De oefeningen en vooral het richten op de ademhaling kwamen bij mij over als iets zweverigs. Ik had in mijn hoofd nog steeds het idee na een aantal weken wel weer te kunnen gaan werken en dat oefeningen daar geen bijdrage in zouden kunnen leveren. Daarbij relateerde ik de ontstane situatie volledig op mijn werksituatie en niet op mijn privé situatie. En met de adviezen van ´ga vooral genieten en voel je niet schuldig´ kon ik erg weinig. Ik bleef dit verstandelijk benaderen en kon hier met mijn gevoel niet bij komen. Ik bleef dit bedenken vanuit een mate van nuttigheid. In mijn hoofd probeerde ik alles op te lossen en daarmee alles onder controle te hebben en perfect te doen. Totdat ik na een aantal sessies merkte dat ik rustiger werd in mijn hoofd. Af en toe niet eens in mijn hoofd was, maar in rust.
Ik kwam ook steeds meer tot inzicht dat de ontstane situatie niet alleen werk gerelateerd was, maar dat de relatie met mijn man daar ook op van invloed was. Ook op dat vlak had ik niet alles onder controle. Zoals ik dat toen benaderde.
Langzaam aan ontdekte ik hoe gevoel kan werken. En dat de momenten van rust door bijvoorbeeld naar de ademhaling te gaan alles even kunnen neutraliseren. Dat ik niet meer in mijn hoofd blijf nadenken. Het bewust zijn van de dingen, of dit nu een wandeling is of een kopje koffie, heeft me geleerd om meer te kunnen genieten. Waarbij nu niet meer direct het nuttigheidsprincipe om de hoek komt kijken. Het voelt als een verlichting dat ik de piekerpunten een plek kan geven en/of sneller bespreekbaar maak. Waar ik eerder voor mijn gevoel alles onder controle wilde houden en perfect wilde doen en me dit veel energie kostte, kan ik nu veel meer bedenken dat ik iets goed heb geregeld en op dat moment de controle los laten en van de situatie genieten. Ik zie dit ook sterk terug in hoe ik de tijd van voorbereiding en uiteindelijk de bruiloft heb beleefd en hiervan heb genoten.
Dit alles heeft mijn leven verrijkt, zowel in mijn werksituatie als privé. Ik zou dit achteraf niet hebben willen missen en had vooraf zeker niet ingezien hoe dit zou uitwerken in mijn leven. Dankjewel Simone
~ Brigitte ~
