Op een vrijdagochtend op kantoor in februari 2020 zat ik in gesprek met 2 naaste collega’s. Opeens voelde ik iets in mijn waarneming veranderen en lukte het mij niet meer mij te concentreren. Mijn denkproces was van een op andere moment veel “slomer” dan normaal. Mijn collega’s hadden dit ook in de gaten. Die dag heb ik nog samen met collega’s en leidinggevende geluncht, de werkdag afgemaakt en ben ik gewoon met de motor naar huis gereden. Bij thuiskomst merkte mijn vriendin op dat ik er ontzettend terneergeslagen uit zag. Dat trof mij, want hoewel niet per se emotioneel, was dat exact hoe ik me voelde, langzaam, moe en terneergeslagen. Ik was overspannen.
Gelukkig had ik geen moeite om mijn nieuwe leidinggevende en naaste collega’s te informeren over mijn overspannenheid. Zij waren erg schappelijk en wij besloten dat ik op rustig tempo de transitieperiode waar we als bedrijf toen in zaten zou afronden en daarna opnieuw in de nieuwe baan zou beginnen. Ik werkte als het ware op een laag pitje door, zonder me ziek te melden. Na een mooie vakantie (letterlijke aan de vooravond van de corona lockdown) stroomde ik weer in de nieuwe job in en werkte gewoon 40 uur, op een trager tempo. Ook startte ik weer met sporten, maar de sloomheid was nog lang niet weg. Fysiek en qua denksnelheid had ik een flinke tik gekregen en ik voelde dat herstel maanden in beslag kon nemen. Geluk bij een ongeluk was de lock down waardoor ik gedwongen thuis moest werken en veel tijd had om te slapen en uit te rusten naast mijn werk. Zo krabbelde ik langzaam maar zeker op en als mijn energie het toeliet werkte ik over omdat ik dat leuk vind. En als ik te moe was ging ik suf op de bank zitten. Voor mijn vriendin, zelf ervaringsdeskundige van een burn out, was dit erg vervelend. Zij had me herhaaldelijk doch vruchteloos gewaarschuwd. Zelfs nu verviel ik in mijn ongezonde werkpatroon, terwijl zij voor belangrijke beslissingen niet volledig op mij kon rekenen door mijn uitputting. Hier speelde ook mee dat wij samen een huis wilden kopen en dit naast ons werk in een overspannen huizenmarkt moesten regelen (zij is als arts aan strikte werktijden gevonden). In een pittige maar terechte interventie heeft zij mij overtuigd dat ik niet op de juiste weg zat en dat mijn onstuimige manier van werken niet in balans was met mijn privé- leven.
Mijn bedrijfsarts adviseerde mij een wandel coaching-traject. Ik ben toen gaan zoeken en kwam via via bij Simone terecht. In een aantal sessies leerde Simone mij eenvoudige maar effectieve mindfulness- en andere technieken. Ik ben wars van “zweverigheid” maar kan – al wandelend of als ik ga slapen – hiermee tot rust komen. Ook kan ik onderliggend gepieker en emoties herkennen, waardoor deze minder snel met mij op de loop gaan. Dit gebeurt juist wel als ik gedachteloos doorga. Simone vroeg naar mijn voorgeschiedenis. Dat in het achterhoofd houdende richtten we onze sessies vooral op wat “nu” speelt. Kan ik hier zelf invloed op uitoefenen – en zo ja hoe – of moet ik het accepteren zoals het is? De technieken die ze aanreikte helpen me hier mild naar te kijken en zijn even praktisch als waardevol. Als we praktijksituaties bespraken, kon Simone mij ook op aanstekelijke manier tegengas geven wat mij waardevolle inzichten gaf. Daarnaast heeft Simone me geleerd enkele malen per dag een korte stop in te lassen, om de beslommeringen even los te laten en me na te gaan hoe ik me voel. Hierdoor bemerk ik sneller hoe ik echt over zaken denk en ook stop ik tijdiger met werk. Het is natuurlijk een open deur maar toch het is voor mij een “openbaring” dat ik de volgende ochtend daarna veel fitter en effectiever ben. Hiermee hebben de sessies met Simone me absoluut geholpen beter in de balans te raken en biedt het praktische handvaten voor de toekomst. Dank je wel Simone
~ Jos ~
